Σελίδες

▼

ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ …Ημέρα εγκλεισμού 54η – Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2020 (συνέχεια…)

 


- «Είναι σπουδαίο, τρομακτικό από τη μια αλλά πολύ σπουδαίο από την άλλη, να συνειδητοποιείς πως σε έχουν εγκλωβίσει μέσα σε μια εικονική πραγματικότητα και σε αργοσκοτώνουν.
Μα ως εκείνη τη στιγμή δεν γνώριζες τίποτα.
Νόμιζες πως έτσι είναι η ζωή, πως η κόλαση βρίσκεται εδώ κάτω, σου αξίζει να τιμωρηθείς γιατί κάποτε οι πρωτόπλαστοι αμάρτησαν και ζεις μόνο και μόνο για να εξαγνιστείς, να αυτοταπεινωθείς και να σώσεις την ψυχή σου μετά θάνατον.
Δεν πρέπει να αντιδράς, μα πρέπει να είσαι υπάκουος, να μην μιλάς, να μην ζεις σε αφθονία…

Ναι ,Αριστοτέλη μου, αυτό ήταν το μήνυμα που περνούσε το δόγμα και όλοι οι πιστοί φοβόμασταν ακόμη και να χαρούμε τον ίδιο τον έρωτα και τον πλούτο...
Όταν πρωτάκουσα τον Αρτέμη να λέει: « Σέβεσαι αυτόν που σε σέβεται …Απαγορεύεται να σέβεσαι αυτόν που δεν σε σέβεται…Όταν κάποιος πράξει άδικο, οφείλεις να το φανερώσεις και όχι από φόβο να το κρύψεις», κάτι μέσα μου αναστατώθηκε.
Έως τότε θεωρούσα ευγένεια να μην προσβάλλω κανέναν, να μην αντιδρώ σε κανέναν και να μην ανακατεύομαι εκεί που δεν με σπέρνουν.
Τί δουλειά είχα εγώ να ανακατευτώ με την πολιτική και τις αδικίες των πολιτικών, του ιερατείου, των επιστημόνων, των νομικών, των τραπεζιτών;;; Δε βαριέσαι αδερφέ;;; Εγώ θα αλλάξω τον κόσμο;;; Έτσι σκεφτόμουνα…
Κι όμως…διαβάζοντας τον Πολίτη – Πολιτεία , κατάλαβα πως είναι θέμα και δικό μου να αλλάξω τον κόσμο.
Γιατί οι αποστάτες αυτό ήθελαν κι αυτό κατάφεραν…
Να μας κάνουν να αποτραβιόμαστε στην άκρη κι έτσι πάτησαν πάνω στο δικό μας φόβο και την δική μας υποταγή κι έστησαν έναν κόσμο άδικο, πολύ άδικο…
Έναν κόσμο διεστραμμένο, άρρωστο, μοχθηρό, υποκριτή, όπου νοιάζεται ο καθένας μόνον για τον εαυτό του.
Και ήρθε ο Αρτέμης να μας μιλήσει για συλλογικότητα, για την ολική ολότητα μονάδα και τη σπουδαιότητα της.
Για τις Αξίες, τις Αρχές και τους Νόμους της πολιτείας, για τον ενεργό πολίτη…
Ξέρεις πως ένιωσα Αριστοτέλη μου;;;
Συνεργός σε όλα τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας…
Ναι, κι εγώ και όλοι οι άνθρωποι που εως τότε απλώς κοιτούσαμε σαν ήσυχα ανθρωπάκια την δουλίτσα μας και βγάζαμε έξω από όλα την ουρίτσα μας…είμασταν συνεργοί όλων των δολοφόνων.

Γιατί το να επιτρέψω και να μην μιλήσω να πωλούνται τα μεταλλαγμένα φυτά στον γεωπόνο κι εγώ να τα αγοράζω και να τα φυτεύω στον κήπο μου, εγκαταλείποντας τον γνήσιο πρωταρχικό σπόρο, δεν είμαι παρά ένα και το αυτό με τη Μοσάντο….

Όταν πληρώνω τον καθηγητή για να κάνει ιδιαίτερα μαθήματα στο παιδί μου και δεν διεκδικώ ένα άψογο σύστημα εκπαίδευσης από το κράτος μου, είμαι συνένοχος με τον υπουργό που κατέστρεψε τον τομέα της παιδείας …

Όταν δεν διεκδικώ τέλειους δρόμους και δεν απαιτώ τα έσοδα από τα διόδια και οι φόροι μου, που πληρώνω αδρά, να επιστρέψουν για την κατασκευή έργων, τότε είμαι συνένοχος για κάθε τροχαίο θανατηφόρο ατύχημα που έχει γίνει…

Όταν απέχω από την εκλογική διαδικασία και όταν επιλέγω να ψηφίσω ξανά τον ίδιο δυνάστη που με πρόδωσε με τις ψεύτικες υποσχέσεις του κι εγώ σαν ηλίθιος τον ξαναψηφίζω…τότε ναι, Αριστοτέλη μου, είμαι κι εγώ ένα λαμόγιο της βουλής…

Κι όμως στην προ Σώρρα εποχή έτσι είμασταν οι περισσότεροι από εμάς…

Και ήρθε θυμωμένος, Αριστοτέλη μου, με όλους εκείνους που έπρατταν το άδικο εναντίον μας αλλά και με όλους εμάς που βγάζαμε την ουρίτσα μας απ έξω για να είμαστε οι φιλήσυχοι ΄άνθρωποι της πόλης και του χωριού μας…

Ήρθε θυμωμένος κι έβριζε…κι εμείς παρεξηγούμασταν γιατί δεν είχαμε συνηθίσει ένα δημόσιο πρόσωπο να βρίζει τόσο χύμα και σταράτα και να τα λέει έξω από τα δόντια… Είχαμε συνηθίσει την υποκρισία των πολιτικών και όλων εκείνων των δημοσίων προσώπων που έσταζαν μέλι και γλύκα αλλά στην πραγματικότητα ήταν τέρατα…
Κι ο Αρτέμης μας φαινόταν πολύ…ντόμπρος, γιατί τα έλεγε έξω από τα δόντια και δεν έγλυφε κανέναν…και δεν φοβόταν κανέναν από αυτούς που δήθεν είχαν εξουσία…αντιθέτως τους φώναζε πως όλοι τους ήταν… έξω από την ουσία.

Κι όταν καταλάβαμε αγόρι μου, τί κάναμε…σε πόση λήθη και λήθαργο είχαμε πέσει…τότε ξεκίνησαν οι ασκήσεις της αφύπνισης και της ενεργοποίησης μας.

Ναι, δώσαμε τον όρκο του πολεμιστή, κι έπρεπε αυτό να γίνει, για να συνειδητοποιήσουμε ποιον υπερασπιζόμασταν και για ποιον πολεμούσαμε…Για εμάς, για τους συνέλληνες μας, για την πατρίδα μας, για τα ελλάνια πρωτόκολλα μας, για τις Ελλάνιες εντολές μας…

Πόσο τεράστια επίθεση δέχτηκε ο Αρτέμης για αυτόν τον όρκο…

Ενώ όλοι ορκίζονταν με όρκους άνευ σημασίας, γιατί ήδη ήταν καταπατημένο και το σύνταγμα και οι νόμοι, ορκιζόταν ο φαντάρος, ο πτυχιούχος, ο διορισμένος στο δημόσιο, ο μάρτυρας στο δικαστήριο ...αλλά ο όρκος του πολεμιστή ενοχλούσε όλους τους υποκριτές....

Κι αφού τώρα είχε γύρω του ορκισμένους πολεμιστές στον ίδιο στόχο και στο σκοπό τότε ξεκίνησαν τα γραφεία της Ελλήνων Συνέλευσις.
Και για πρώτη φορά βιώσαμε τι σημαίνει ανιδιοτέλεια…
Τί σημαίνει να δίνεις από το χρόνο σου, την ενέργεια σου για να βοηθήσεις τον τόπο σου, το γένος σου, το Έθνος σου…

Καταλάβαμε τι σημαίνει Αρετή, γιατί όλο αυτό που κάναμε με τα γραφεία της Ε.ΣΥ είχε μέσα του την τεράστια αυτή αξία.

Μαθαίναμε, γνωρίζαμε κι έπειτα το δίναμε στους άλλους χωρίς να κοιτάμε το προσωπικό μας όφελος…
Γιατί υπάρχει ένα μεγάλο μυστικό σε όλο αυτό…όταν κάτι το στήνεις μόνος σου, το πονάς και το νοιάζεσαι Αριστοτέλη μου…όταν κάτι στο χαρίζουν κι αν το χάσεις δε σε νοιάζει…

Κι όμως…ακόμα και γι αυτό είχαν οι αποστάτες να πουν τις βρωμιές τους….

Τον κατηγόρησαν πως έπαιρνε λεφτά από τα γραφεία μας …
Η ανοησία τους ήταν ασυμμάζευτη γιατί τα γραφεία τα συντηρούσαμε όλοι εμείς, υπήρχε τέλεια οργάνωση με όλα να καταγράφονται, δεν είμασταν υποχρεωμένοι σε κανέναν και όλο αυτό το κάναμε με κάθε καλή διάθεση γιατί ήταν τα ΔΙΚΑ μας γραφεία, των Ελλήνων και περιμέναμε τους Έλληνες να έρθουν και να ενωθούν μαζί μας.

Αυτό έκανε ο Αρτέμης γιέ μου, μας εκπαίδευε στα Ελλάνια πρωτόκολλα μέσα από τα γραφεία μας, όπου υπήρχε Αρετή, Αλήθεια, αποδεικτική διεργασία άρα Λογική, Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Αφθονία, Ισότητα, Ανδρεία, Αισθητική και Αρμονία, υπήρχε αξιοκρατία, φιλοτιμία και σεβασμός και όλες οι αρχές, για να οδηγηθούμε ή έστω να δούμε το δρόμο προς την Ευδαιμονία και να γνωρίσουμε σιγά σιγά ποιοι είμασταν…»

( συνεχίζεται…)
 
 
 
ΣΤΙΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου